Het is verleidelijk om tijdens de herfst -en wintermaanden in je comfortabele en warme cocon te blijven. De korte dagen, het koude -en natte weer spelen op onze gemoedstoestand en proberen ons binnen te houden. Maar je kan het ook zien als een uitdaging die een avontuurlijke toets kan geven aan een simpele wandeltocht. Het overwinnen van een koude herfst -of winterdag geeft een extra dosis voldoening en zorgt ervoor dat je 2 x zoveel kan genieten van je warme thuis achteraf!
30 november, -1° celcius
Vandaag ruil ik ook mijn comfortabel nest in voor een stevige herfstwandeling langs de Lesse samen met mijn trouwe hiking compagnon Jonas. De weersvoorspellingen zijn goed: koud maar droog en met de zon erbij! We kunnen dus spreken van geluk? Vanuit Brussel rijden we een dik uur tot Dréhance, een kleine boerendorp op amper 10 kilometer van Dinant. We worden ontvangen door een dikke mist die over de hele vallei van de Lesse hangt! We zien amper 50 meter verder. Daar is die extra uitdaging en avontuurlijke toets waarover ik over sprak!
We vinden gemakkelijk parkeerplaats in het dorp. Het is heel rustig, het dorp lijkt wel verlaten. Ik denk dat we niet veel vlok gaan tegenkomen vandaag, de herfst -en wintermaanden zijn dus ook ideaal om te ontsnappen aan drukte! De route brengt ons snel de natuur in. Na een 200 meter wandelen zitten we in volle veld. De mist voegt een andere dimensie toe aan het landschap, het veld lijkt wel in het oneindige door te lopen.
Het pad brengt ons het bos in en we zakken rustig af richting de Lesse. We lopen langs heel wat privé paden en terreinen die duidelijk afgebakend zijn met een verbodsbord. Wij volgen alleszins braafjes de lokale wandelpaden die redelijk goed aangeduid zijn met richtingsaanwijzers naar de dichtstbijzijnde dorpen. Een lange klim brengt ons terug het bos uit en we nemen afstand van de rivier. Anseremme is het volgend dorp dat we kruisen op onze route. We moeten een kleine omweg nemen om een jachtgebied te omzeilen. Het pad werd vandaag net afgesloten voor een paar weken. Een beetje teleurgesteld, ruilen we het klein wandelpad in voor de autoweg.
We steken de Lesse over en blijven voor een dikke 2 kilometer trouw aan de welbekende rivier. Tussen de Lesse en het treinspoor wandelen we stroomopwaarts richting Villatoile. Het waterpeil staat goed hoog en de stroming lijkt wel stevig te zijn. We zien enkel een paar ervaren en moedige roeiers voorbijvaren. In de zomer krioelt het hier van kayakers en toeristen in zwemtenue.
De hoogtemeters zijn tot nu toe redelijk beperkt gebleven, maar het hoogteprofiel op Komoot vertelt ons dat we een stijle klim naderen. Aan de andere kant van het water geraken we terug in een bebost gebied met rotsformaties in de verte. Het lijkt erop dat we hier naar boven moeten om terug uit het dal van de Lesse te geraken.
Het natte weer van de voorbije dagen heeft de ondergrond goed glad gemaakt en maakt het klimmen moeizaam. We proberen ons met behulp van takken naar boven te trekken. Er is ook geen duidelijk pad die we kunnen volgen, dus we improviseren en hopen de juiste richting uit te gaan. Halverwege de klim gunnen we onszelf een welverdiende lunch-pauze met zicht op de vallei. We kunnen de slogan ‘Royco, want pauze werkt!’ enkel maar goedkeuren; met een snelle en warme middagpauze zijn we terug op en top om verder te klimmen.
Een stijle rots op het pad doet ons twijfelen of we verder kunnen. Maar met wat zoeken en klauteren geraken we op een hogere vlakte waar we worden verrast met een ruw en rotsig landschap! Het uitzicht is beperkt door de mist, maar we laten de verbeelding spreken en het mysterieuze sfeer maakt de wandeling alleen maar spannender.
Het technische stuk van de wandeling is achter de rug en we kunnen terug vlot wandelen via bospaden. Parallel met de Lesse zakken we geleidelijk aan terug af naar het dal. Het indrukwekkend kasteel van Walzin komt af en toe piepen door de bomen.
Er resteert ons een paar kilometer om de lus te vervolledigen, en het zijn niet de minsten, want we moeten terug de vallei naar boven om aan de finish te geraken. Er blijft nog een dik uur over voordat de zon ondergaat. Drie kilometer lang klimmen we geleidelijk aan door het bos. Na een 200-tal hoogtemeters klimmen, wandelen we terug midden door velden. De goude avondzon verbergt zich achter een dichte mist en we vertrouwen nog steeds onze Komoot GPS die ons gidst door het mysterieuze landschap.
Het heeft lang geduurd, maar het mysterieuze landschap onthuld zichzelf als we het einde naderen, midden in het veld zien we op enkele minuten tijd de mist weggeduwd worden door de wind. De vallei waar we de hele dag door hebben gewandeld wordt voor onze neus onthuld, en dat met een mooie zonsondergang! De tijd staat even stil en we blijven met verbazing kijken naar dit mooi natuurverschijnsel.
Het zijn zo’n momenten die je als mens warm maken van binnen ook al is het buiten koud! Nog een extra reden om je warm nest even te verlaten tijdens de koude en grillige herfst -en wintermaanden!
